در قلمروي رنگ ها

 هنوز چند روزي از سفر كوير نگذشته  بود كه در دلم تلاطمي بر پا شد. تلاطمي چون موج هاي خروشان درياي پارس.در سرم صداي مرغان ماهي گير را مي شنيدم كه مرا مي خواندند. بي تاب و بيقرار بودم. انگاري چيزي جلودارم نبود و پاي در رفتن داشتم. باز دلم هواي اقليمي دگر كرده بود.باز دلم تمناي ديدن طلوع و غروب ديگري در جاي ديگري در سرزمينم كرده بود و من چون هميشه آماده رفتن. اصلا مي داني زندگي رفتن است و ماندن واماندن.

بعد از صعودهاي چند زمستاني و دسته پنجه نرم كردن با برف و يخ و كولاك ، در زمستان دلم هواي هوايي بهاري به سرش زد.دلم خواست كه افق را نه از بلنداي رفيع قله ها بلكه از دامن دشت ها به تماشا بنشينم. خواستم كه طلوع و غروب زيباي خورشيد را نه از رفيع كوهي بلند بلكه از جايي به نظاره بنشينم كه چون سفره اي باز بدون هيچ عارضه اي ببينم. بنابراين تصميم گرفتم كه سر به بيابان بگذارم ، آن هم با تجربه اي ديگر. اينبار تصميم گرفتم كه با دوچرخه طي طريق بكنم. قصدم اين بود كه وارد مسيري تاريخي بشوم ، مسيري كه در دنياي قديم جايگاه ويژه اي داشت. جاده ي ابريشم.